Kilka arkad i płyta, od 1925 r. Grób Nieznanego Żołnierza. To niewielka pozostałość po niegdyś okazałym Pałacu Saskim. Dawniej rezydencja królewska, w czasie okupacji niemieckiej została zajęta przez Wehrmacht. W pierwszych dniach sierpnia powstańcy otoczyli Pałac, ale nie zdołali go zdobyć.

Życie ministra króla Augusta III to gotowy materiał na scenariusz filmu. Henryk Brühl: kolekcjoner zegarków, kamizelek i porcelany miśnieńskiej. Pałac znajdujący się swego czasu przy Pl. Piłsudskiego został dla niego odrestaurowany ok. 1750 roku w dekoracyjnym stylu rokoko i od tego czasu nosił jego nazwisko.

Na miejscu dzisiejszego Dworca Warszawa Śródmieście w momencie wybuchu wojny powstawał Dworzec Główny. Po wejściu Niemców budowę zakończono w prowizoryczny sposób i uruchomiono obsługę pociągów.

Górujący nad Pragą kościół powstał na przełomie wieków XIX i XX w. W sierpniu posłużył on Niemcom jako punkt oporu przed atakiem powstańców zmierzających w kierunku Mostu Kierbedzia.

Filtry Lindleya od 1886 r. pobierały wodę z Wisły za pomocą Stacji Pomp Rzecznych. Ich budowa zbiegła się z jedną z największych powodzi, jakie nawiedziły Warszawę w XIX w. – w jej skutek koryto rzeki oddaliło się o kilkaset metrów od pomp, co wpłynęło na kształt instalacji.

Budowa nieistniejącego dzisiaj Dworca Pocztowego przy ul. Żelaznej rozpoczęła się w ’36, ale został on oddany do użytku dopiero w ’41. Obsługiwał wtedy m.in. korespondencję Wehrmachtu z frontu wschodniego.

Szpital Wolski. W chwili wybuchu powstania placówka dysponująca 480 łóżkami miała 220 chorych leżących. Spośród członków personelu obecnych było m.in. jedenastu lekarzy oraz grupa studentów i studentek medycyny. W kolejnych dniach pojawiali się kolejni pacjenci szpitala. 5 sierpnia 1944 roku w tzw. czarną sobotę Niemcy zlikwidowali szpital, mordując ponad 360 osób.

Polska Akcyjna Spółka Telefoniczna PAST-a, obiekt IX zgrupowania rtm. „Leliwy” („Kiliński”); atakowany: 1 VIII 1944; 3/4 VIII 1944; 17/18 VIII 1944 oraz 19/20 VIII 1944 – wówczas zdobyty

Elektrownia Tramwajów Miejskich. Podczas okupacji działała tu 47. kompania użyteczności publicznej XaI zgrupowania WSOP dowodzonego przez por. „Lubicza” (Władysława Orłowskiego). 6 sierpnia 1944 roku elektrownia została zbombardowana przez Niemców, a po upadku powstania mury wysadzono.

Kamienica Wolanowskiego wzniesiona pod koniec XIX wieku. W poprzek ulicy Próżnej wzniesiono 2 sierpnia barykadę pomiędzy kamienicami 9 i 14, a w budynku nr 14 znalazł schronienie baon Kilińskiego..

Towarzystwo Kredytowe Ziemskie – Zjednoczony Bank Ziemiański. Podczas okupacji utworzono tu arbeitsamt. Od 2 sierpnia 1944 roku w podziemiach gmachu działał punkt ratowniczo-sanitarny.

dom Towarzystwa Ubezpieczeń „Rosja”; 1 VIII 1944 m.konc. II plutonu komp. „Koszta”; w Drukarni Bankowej od 2 VIII 1944 Placówka Nr 6 WZW BIP KG AK; Szpital Polowy;

Klinika Dermatologiczna (UW) Szpitala Dzieciątka Jezus. Dyrektor dr Marian Piotr Grzybowski, asystentka dr Halina Zofia Draheim (w literaturze powstańczej jako Halina Stankiewicz-Grzybowska).

wieża ciśnień; 4 lub 5 VIII 1944 rano zastrzelono niemieckiego obserwatora ulokownego na wieży, ogniem rkm kierował por. „Sławek” (Franciszek Sławiński) z komp. „Corda” baonu „Chrobry I”; (Pietras-Zgrupowanie Sosna s. 31)

Hotel „Victoria”, zdobyty 1 VIII 1944 przez komp. Kedywu „Kolegium B”, od tego dnia mp. komendanta Okr. Warsz. AK płk. „Montera”; w następnych tygodniach w budynku działał Szpital Polowy (Termopile-Śr.Płn.s.79)

Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa. W latach okupacji działał tu oddział chirurgiczny Szpitala Dzieciątka Jezus. Tu odbyła się akcja bojowa 3 batalionu pancernego „Golski”, w której 12 żołnierzy AK stoczyło nierówną walkę z Niemcami w gmachu Ministerstwa Komunikacji.

Centrala Pocztowej Kasy Oszczędności, największy podczas obóz jeńców – Zbornica Jeniecka, po zbombardowaniu i częściowym zniszczeniu gmachu 2 IX 1944 ewakuowano 218 jeńców wraz ze szpitalikiem (21 rannych)

Gmach Technologii Chemicznej Politechniki Warszawskiej; obroną dowodził filmowiec, d-ca 161. plutonu 4. komp. 3 Baonu Pancernego AK „Golski” plut. „Wagner” http://www.1944.pl/historia/powstancze-biogramy/Ziemowit_Karpinski; ciężko ranny 19 VIII 19

Hala Targowa Mirowska (wschodnia); 7 VIII 1944 w hali Niemcy zamordowali ok. 30 osób, oraz 10 mężczyzn z Sonder Verbrennungskommando sprzątającego i palącego zwłoki; (Rejestr str. 94-95)

Gmach Sądów Grodzkich. Podczas okupacji w części budynku Niemcy urządzili szpital, który później znalazł się na granicy getta, a 1 sierpnia 1944 o godz. 13:00 został ewakuowany.

Urząd Komendanta Policji Bezpieczeństwa i SD (Der Kommandeur der Sicherheitspolizei und des Sicherheitsdienstes für den Distrikt Warschau – KdS Warschau)

Szpital Zakaźny Miejski św. Stanisława. W dniu wybuchu Powstania Warszawskiego szpital stał się miejscem schronienia około 600 mieszkańców.

Urząd Telekomunikacyjny i Telegraficzny, obiekt 3. komp. IV zgrupowania AK „Gurt”.

Pałac Raczyńskich; do 1939 Ministerstwo Sprawiedliwości, w Powstaniu Centralny Szpital Polowy Nr 1; od 13 VIII 1944 mp. KG AK;

Kościół pw. św. Karola Boromeusza. 1 sierpnia 1944 roku na wieży kościelnej ulokowano niemieckiego snajpera, który tuż po godzinie „W” zastrzelił ppor. Stefana Zielewicza „ Olchę” z „batalionu „Gustaw”.

Kamienica „Pod Gigantami”. W latach okupacji mieściło się tu szefostwo uzbrojenia oraz warszawskich struktur Abwehry. Budynek został zdobyty 1 sierpnia 1944 roku przez zorganizowany naprędce oddział pod dowództwem por. Kazimierza leskiego „Bradla”.

W czasie Powstania punkt sanitarny w Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych przekształcono w mały szpital. Mieścił się on w tzw. schronie prezydenckim i suterenie pod papiernią. 28 sierpnia, po kapitulacji PWPW, która była ostatnim powstańczym bastionem na Starówce, dr Petrynowska została zamordowana wraz z ciężko rannymi pacjentami.

W gmachu Związku Nauczycielstwa Polskiego przy ul. Smulikowskiego 6/8 uruchomiono szpital polowy na 40-60 łóżek i ambulatorium dla żołnierzy i ludności cywilnej. Komendantem szpitala był dr Józef Kubiak. Po zajęciu Powiśla przez Niemców rannych ewakuowano na Wolę.

W piwnicach przy Boduena 4 mieścił się wojskowy szpital polowy Korpusu Bezpieczeństwa. Zorganizowano tam przychodnię dentystyczną, w której pacjentów przyjmowali dr Janina Słubicka i dr Iwan Raczew (Bułgar). 15 września 1944 r. szpital został przez Niemców zbombardowany. Pod gruzami zginęło 107 osób.

W pierwszej połowie sierpnia 1944 r. załoga Szpitala Dzieciątka Jezus przy ul. Lindleya udzielała pomocy ludności cywilnej oraz zgłaszającym się rannym powstańcom i Niemcom z pobliskich placówek. 13 sierpnia do szpitala weszli Ukraińcy z Pułku Kamińskiego, wspierani przez hitlerowców i dopuścili się licznych rabunków i gwałtów.

Powstańczy szpital ewangelicki przy ul. Królewskiej 35 mieścił się w budynku szkolnym Żeńskiego Liceum Handlowego. W dniu wybuchu Powstania miał 35 łóżek.W czasie pierwszego szturmu na budynek PAST-y szpital był pod ciągłym ostrzałem przez 6 dni. 6 sierpnia, po zniszczeniu budynku, w którym się mieścił, przyszedł rozkaz ewakuacji szpitala na ul. Szpitalną 5 (róg Przeskok) oraz częściowo na ul. Szpitalną 8, gdzie było około 25 łóżek.

Szpital polowy i punkt ratunkowo-sanitarny zorganizowany w gmachu Banku Kredytowego przy ul. Zgoda 11.

W pierwszych godzinach Powstania został on zajęty przez oddziały pułku „Baszta”. Cały ciężar pomocy rannym wzięła na siebie służba zdrowia „Baszty” i sanitariatu pułkowego. Ulokowano w nim szefostwo sanitarne Obwodu. Szefem Obwodu był ppłk prof. Edward Loth ps. „Gozdawa”.

Szpital PCK przy ul. Smolnej 6 przyjmował rannych od początku Powstania. 3 sierpnia rozpoczął się ostrzał szpitala od strony Mostu Poniatowskiego i pociągu pancernego. Trzy dni później na teren placówki wtargnęli Niemcy.Szpital PCK przy ul. Smolnej 6 przyjmował rannych od początku Powstania. 3 sierpnia rozpoczął się ostrzał szpitala od strony Mostu Poniatowskiego i pociągu pancernego.

Szpital dziecięcy Bersohnów i Baumanów przy ul. Śliskiej 51 w czasie Powstania stał się placówką wojskową Zgrupowania „Chrobry II”. Szpital  był przystosowany do potrzeb chirurgii wojskowej. Przeszło przez niego ok. 2000 rannych. Już drugiego dnia walk przyjął 70 powstańców. Szpital mimo bombardowań przetrwał do końca Powstania.

Przed Powstaniem zgromadzono tu zapas środków opatrunkowych, lekarstw, narzędzi chirurgicznych. Po godzinie „W” w dwóch salach na pierwszym piętrze zorganizowano szpital polowy. Po 2 sierpnia przyniesiono do szpitala rannych Niemców i Polaków z punktu opatrunkowego z Domu Nauczyciela przy ul. Smulikowskiego. 5 sierpnia pocisk z działa czołgowego trafił w koniec szpitalnego korytarza i rozerwał się w piecu sali nr 1 pełnej rannych. Na szczęście nie było ofiar. 6 sierpnia do szpitala wtargnęli Niemcy,

Centralny Powstańczy Szpital Chirurgiczny nr 1, obliczony na 600 rannych, rozpoczął swą działalność 12 sierpnia 1944 r. w gmachu Ministerstwa Sprawiedliwości przy ulicy Długiej 7.

Podczas Powstania Warszawskiego szpital stanowił istotny punkt powstańczego oporu. Po 10 sierpnia znalazł się blisko pierwszej linii walki i był coraz częściej ostrzeliwany. Pacjentów zaczęto przenosić w głąb Starego Miasta. W dwóch etapach do 15 i 20 sierpnia ewakuowano 300 rannych wraz z personelem do szpitala przy ul Długiej 7. Powstańcy bronili szpitala do 25 sierpnia.

Powstańczy szpital „Blaszanka” zorganizowano przy ul. Przemysłowej 19/21, w Fabryce Opakowań Blaszanych „Tłocznia”, popularnie nazywanej Blaszanką. Działał od 7 sierpnia do 26 września 1944 r. Służył powstańcom i ludności cywilnej.

Przy ul. Podwale 25, w piwnicach restauracji „Pod Krzywą Latarnią”, zorganizowano szpital na ok. 100 osób. Była to filia szpitala przy ul. Długiej 7. Szpital utworzono głównie dla ofiar wybuchu czołgu-pułapki na ul. Kilińskiego (13 sierpnia 1944 r.).

Klasztor znajdował się na linii frontu i był nieustannie ostrzeliwany. 5 sierpnia pacjentów przeniesiono do skrzydła budynku od strony ul. Stołecznej, a potem do suteren i niższych kondygnacji. Rannych transportowano głębokim rowem. Od 7 sierpnia wyłączono prąd – salę operacyjną oświetlano świecami. W szpitalu pojawili się także ranni Niemcy.

W ciągu 2 dni zorganizowano tu szpital na 130 łóżek. Dysponował on doskonale wyposażoną salą operacyjną oświetloną reflektorami samochodowymi. Szpital działał od 15 sierpnia do 29 września 1944 r. Przewinęło się przez niego ponad 200 żołnierzy, ludność cywilna i Niemcy wzięci do niewoli. Odległość szpitala od linii niemieckich nie przekraczała 150 metrów.

Szpital polowy II Obwodu Armii Krajowej „Żywiciel” zorganizowano w pomieszczeniach Domu Dziecka „Nasz Dom” w al. Zjednoczenia 34. Po opanowaniu Bielan przez Niemców został zakonspirowany pod firmą RGO jako szpital dla ludności cywilnej. 2 października chorzy i personel (60 osób) zostali przewiezieni do Pruszkowa.

Szpital w Forcie Sokolnickiego na Żoliborzu działał od 1 września 1944 r. Umieszczono w nim 400 rannych. Komendantem i naczelnym chirurgiem był dr Szulc.

Szpital Maltański zorganizowano we wrześniu 1939 roku w Pałacu Mniszchów (gmach Resursy Kupieckiej) przy ulicy Senatorskiej 34 (obecnie 38/40) w Warszawie. W sierpniu 1944 roku został ewakuowany, a we wrześniu spłonął, podpalony przez Niemców. Po wojnie pałac odbudowano. Dziś mieści się w nim Ambasada Belgii w Polsce.

W kościele pw. św. Jacka (oo. dominikanów) i przylegających do niego pomieszczeniach Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności przy ul. Freta 10 na Nowym Mieście utworzono największy pododdział Centralnego Powstańczego Szpitala Chirurgicznego przy ul. Długiej 7.

Szpital Karola i Marii przy ul. Leszno 136  był jednym z czterech dużych szpitali miejskich na Woli (Wolski, św. Łazarza, św. Stanisława i Karola i Marii). Składał się z szeregu pawilonów na terenie rozciągającym się aż do ul. Żytniej. Został on wyznaczony na punkt sanitarny Zgrupowania „Radosław” pozostający w kontakcie ze szpitalem św. Łazarza. Tu również miało swoją siedzibę szefostwo sanitarne Kedywu.

Przy ul. Hożej 80 mieściła się prywatna lecznica „Sanatorium Św. Józefa”, własność Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek. Placówka zapewniała chorym luksusowe warunki. Po wybuchu Powstania stała się szpitalem Zgrupowania „Zaremba-Piorun”. Personel liczył ok. 50 sióstr. Placówka stała się jednocześnie punktem obronnym. Zabarykadowano okna, wykuto otwory strzelnicze. W pracach tych uczestniczyły zakonnice. W sali operacyjnej pracowano non stop.

Do 10 sierpnia każdego dnia przybywało ponad 10 rannych. Bez przerwy pracowało tu 5 lub 6 chirurgów. Przeważały ciężkie postrzał jamy brzusznej i przypadki wymagające amputacji.  Do 2 października szpital leczył 1884 rannych, z których 886 zmarło.

Szpital Ubezpieczalni Społecznej przy Czerniakowskiej 231 (róg Ludnej) stanowił bazę medyczną dla walczącego Czerniakowa, a jednocześnie jego redutę.  Przed wybuchem Powstania dysponował ok. 200 łóżkami i dobrym wyposażeniem chirurgicznym. Już w pierwszych dniach walk znalazł się pod silnym ostrzałem mimo oznaczeń flagami Czerwonego Krzyża. 12 września część ciężko ranych pacjentów przeniesiono na ul. Okrąg 2, gdzie powstał pod kierunkiem dr Haliny Semadeni-Konopackiej zastępczy szpitalik. Niestety wtargnęli tam Niemcy i zamordowali część pacjentów.

W gmachu PKO przy ul. Jasnej 9 róg Świętokrzyskiej 31/33 zaletą podziemi było elektryczne oświetlenie; część piwniczna pod głównym gmachem miała elektryczne wentylatory i kanalizację. Szpital był wyposażony w materace, kołdry, koce i bieliznę. Sala szpitalna była obszerna i ciepła. Przylegała do niej salka na kilka łóżek, w której lokowano rannych oficerów. Obok niej urządzono oddział kobiecy na 10 łóżek. W szpitalu przeprowadzano wszystkie zabiegi operacyjne.

Szpital w Klinice Ginekologicznej „Sano” przy ul. Lwowskiej 13 przyjął pierwszych rannych późnym popołudniem 1 sierpnia. W „Sano” działała sala operacyjna i sterylizatornia. Przynoszono tam najcięższe przypadki – podejmowano się m. in. trepanacji czaszki. We wrześniu szpital nie miał już elektryczności. Nocne operacje odbywały się przy świetle karbidówki.

Przy ul. Marszałkowskiej 40 mieścił się dobrze zorganizowany szpital polowy, zaopatrzony w narzędzia chirurgiczne, materiały opatrunkowe oraz zastępcze światła karbidowe. Pod koniec Powstania placówkę przeniesiono do restauracji Jabłkowskich, gdzie przetrwała do kapitulacji.

W Warszawskiej Szkole Pielęgniarek przy ul. Koszykowej 78 funkcjonował szpital powstańczy, do którego Niemcy wkroczyli już trzeciego dnia walk. Personel wystawił przebywającym tam rannym żołnierzom AK antydatowane, fałszywe historie choroby, a na rany założono gips, aby ukryć ich charakter.

Przy ul. Miodowej 23 działał Szpital Chirurgiczny nr 2. Miał 300 łóżek. W placówce przeprowadzano zabiegi okulistyczne. Przed masakrą szpital uratowała obecność rannych żołnierzy niemieckich.

Praga była jedynym prawobrzeżnym obwodem Okręgu Warszawskiego AK. Szpital Przemienienia Pańskiego przy ul. Brukowej róg Sierakowskiego był jednym z dwóch szpitali stałych w tej części Warszawy. Pomagał powstańcom, jak i rannym żołnierzom niemieckim. 2 sierpnia szpital – za zgodą Niemców – ewakuowano do budynku przy ul. Kowalskiej 1. Utworzono tam oddział zakaźny dla chorych na tyfus plamisty. Ukrywano tam powstańców do 14 września, tzn. do zajęcia Pragi przez Armię Czerwoną.

Główny szpital polowy Zgrupowania AK „Konrad”, którego komendantem był dr Bolesław Bartenbach ps. „Teofil”, mieścił się w gmachu Ubezpieczalni Społecznej przy ul. Smulikowskiego. Pod koniec sierpnia 1944 r., w związku z nasilającym się ostrzałem wroga, szpital przeniesiono do piwnic budynku firmy „Alfa-Laval” przy ul. Tamka 3 róg Smulikowskiego.

W Klinice Pediatrycznej przy Siennej 51 urządzono polowy szpital chirurgiczny. W czasie Powstania wykonano tam ok. 1600 zabiegów chirurgicznych, udzielono blisko 2000 porad ambulatoryjnych. Budynek szpitala był nieustannie ostrzeliwany, w wyniku czego uległ zupełnemu zniszczeniu. Rannych i chorych przenoszono stopniowo do suteren i  piwnic. Placówka działała aż do kapitulacji.

Szpital polowy przy ul. Mariańskiej 1 róg Pańskiej został zorganizowany w gmachu Ubezpieczalni Społecznej. Rannych przyjmowano od 3 sierpnia. Sprzęt sanitarny dostarczył właściciel pobliskich zakładów Firmy Jarnuszkiewicz, produkujące sprzęt sanitarny. Pierwotnie było w nim 25 łóżek, ale ilość ich szybko wzrosła do 60-70. Ponieważ liczba rannych rosła, ilość miejsc zwiększono do 150. 20 sierpnia szpital został zbombardowany.

Szpital zorganizowano w kamienicy przy ul. Moniuszki 11. Służył głównie żołnierzom kompanii „Koszta”; adres ten był miejscem koncentracji 2 plutonu tej kompanii. Na parterze była kaplica polowa.

Szpital przy ul. Chmielnej 20 (róg Brackiej) utworzono pod koniec sierpnia, po zlikwidowaniu szpitali przy Chmielnej 7 i 13, które znalazły się zbyt blisko linii ognia. Zorganizował go Andrzej Szemiński, komendant Drużyny Pracy AK, który pracował w szpitalu jako lekarz. Warunki były bardzo ciężkie, chorzy leżeli w piwnicy, często bez materaców.